Obecnie prowadzę sprawę pacjentki, u której niewłaściwa profilaktyka przeciwodleżynowa podczas długiej hospitalizacji doprowadziła do powstania mniejszych odleżyn II i III stopnia, oraz dwóch dużych odleżyn IV stopnia, które ogromnie ciężko było wyleczyć – a zajmował się tym… maż pacjentki, gdyż ze szpitala wypisano ją z otwartymi ranami odleżynowymi.

Czym jest odleżyna?

Odleżyna (łac. decubitus) – jest to ognisko martwicy przechodzące w owrzodzenie skóry, tkanki podskórnej, a nawet mięśni i kości, przeważnie wtórnie zakażone, które powstaje na skutek długotrwałego ucisku i związanego z tym niedotlenienia tkanek. Odleżyny powstają w miejscach, w których części kostne stykają się z podłożem. Najczęściej powstają w okolicy kości krzyżowej, pośladków, na piętach kostkach. Odleżyny najczęściej występują u chorych obłożnie, tych którzy mają trudności z poruszaniem się w łóżku i nieprzytomnych.

Klasyfikacja:

• I stopień – blednące po lekkim ucisku zaczerwienienie, które jest efektem reaktywnego przekrwienia.

• II stopień – nieblednące zaczerwienienie, rumień nie ustępuje po zniesieniu ucisku. Lekki ucisk nie powoduje zniesienia zaczerwienienia. Może występować obrzęk, szkodzenie naskórka i pęcherze. Często występuje ból.

• III stopień – uszkodzenie pełnej grubości skóry do tkanki podskórnej. Dno rany zawiera żółte masy rozpadających się tkanek lub czerwoną ziarninę, brzegi rany dobrze odgraniczone. Dookoła rany występuje rumień i obrzęk.

• IV stopień – Uszkodzenie rozpościera się w stronę tłuszczowej tkanki podskórnej, dochodzi do kości, występuje martwica z odczynem zapalnym kości i odczynowym zapaleniem stawów, widoczna obumarła tkanka. Brzeg odleżyny jest raczej dobrze odgraniczony, lecz martwica obejmuje także otaczające ją warstwy skóry, dno może być pokryte czarną martwicą.

• V stopień – głębsza martwica obejmuje głębsze tkanki, w tym powięzie i mięśnie, może zajmować również stawy i kości. Dno rany zawiera martwicze masy tkanek koloru czarnego.

Najdziwniejsza w tej sprawie jest postawa szpitala i jego personelu. Neurochirurgom trzeba bić brawa, bo uratowali pacjentce życie. Kiedy jednak po 3 tygodniach pobytu na intensywnej terapii trafiła do tych samych lekarzy – na oddział neurochirurgiczny – załamali ręce i z niesamowitą skrupulatnością wpisali do dokumentacji wszystkie odleżyny, z którymi ją z poprzedniego oddziału przekazano.

Co się stało?

 Mimo wskazań, regulaminu profilaktyki przeciwodleżynowej w szpitalu i przeszkolenia w tym zakresie personel profilaktykę stosował pobieżnie i niestarannie prowadził dokumentację medyczną w tym zakresie. Z powodu odleżyn pacjentka nie została przyjęta na rehabilitację (a wczesna rehabilitacja była kluczowa), dopiero po ich wyleczeniu… w domu.

Sprawa trafiła do Wojewódzkiej Komisji do spraw orzekania o Zdarzeniach Medycznych, która orzekła, że doprowadzenie przez personel szpitalny do tak ciężkich odleżyn u pacjentki było zdarzeniem medycznym.  W związku z takim orzeczeniem szpital zaproponował 2500 zł zadośćuczynienia. Suma ta nie zadowoliła pacjentki, więc pozew przeciwko szpitalowi trafił do sądu w listopadzie ubiegłego roku.  Na razie o ugodzie nie ma mowy, bo dyrekcja placówki twierdzi, że błędu nie popełniła.

Co pokazuje nam ta sprawa?

Przede wszystkim to, że konieczna jest nowelizacja ustawy o prawach pacjenta w zakresie orzekania o zdarzeniach medycznych. Póki to szpitale będąc niejako arbitrem we własnej sprawie będą miarkowały wysokość wypłacanych pacjentom kwot, póty w większości przypadków będą one niezadowalające dla pacjentów. O kwotach winna orzekać sama Komisja.

Po drugie daleko nam jeszcze do zmiany mentalności u kierujących podmiotami leczniczymi. Zazwyczaj szpitale nawet wiedząc, że do zdarzenia czy błędu doszło wolą iść w długotrwały i kosztowny proces byle tylko odwlec datę zapłaty zadośćuczynienia.

Daleko nam do Szwecji (polski system orzekania o zdarzeniach medycznych w dużej mierze wzorowany jest na modelu obowiązującym w Szwecji), gdzie pacjent bez problemu może w szpitalu zgłosić błąd personelu. Nikt się nie obraża, nie zamiata sprawy pod dywan.

Szpital pomaga nawet wypełnić wniosek do ubezpieczyciela, który bez problemu wypłaca rekompensatę.

Ten wpis został dodany wtorek, 12 maja, 2015 at 17:27 w kategorii Dochodzenie roszczeń, Proces sądowy w sprawach medycznych i odszkodowawczych, Zdarzenia medyczne. Możesz skorzystać z subskrybcji RSS 2.0, aby na bieżąco. Możesz dodaj komentarz, lub śledzić ten post.