O zadośćuczynieniu za śmierć osoby najbliższej pisałam już na tym blogu. Zobacz np. TEN wpis, lub TEN wpis.

Wiadomo, że za zerwane więzy rodzinne, ból i cierpienie po stracie dziecka, rodziców, rodzeństwa, a nawet dziadków lub wnucząt (prowadziłam też sprawę, w której sąd przyznał zadośćuczynienie za śmierć teściowej – zięciowi) należy się materialna rekompensata – zadośćuczynienie.

Miarkując zadośćuczynienie należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza: stopień i czas trwania cierpień psychicznych i fizycznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, a także przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody. Przyznane przez sąd zadośćuczynienie powinno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, która z drugiej strony nie może być nadmierna w stosunku doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej.

Zatem jak oszacować jego wysokość?

To pytanie często zadają mi klienci. No bo jak wyrazić materialnie coś niematerialnego i jeszcze jak to uzasadnić? Trzeba pamiętać, że nie wolno przesadzać i podawać kwot „z kapelusza”.

 Może się bowiem okazać, że jeżeli mocno przeszacujemy żądania, to nawet jeżeli sąd przyzna zadośćuczynienie może się okazać, że sprawę w większym stopniu przegraliśmy niż wygraliśmy. Oznacza to, że zapłacimy większą część kosztów procesu (a te mogą być całkiem spore), a także wynagrodzenia dla pełnomocnika pozwanego.

 Przykład: żądamy 250.000 zł, a sąd zasądza tylko 100.000 zł.

Żeby uniknąć błędów znajdź prawnika, który specjalizuje się w dochodzeniu tego typu roszczeń. Najczęściej bowiem wiemy z doświadczenia i praktyki sądowej ile można żądać i ile sądy zasądzają.

Ja również śledzę orzecznictwo sądów w sprawach związanych z błędami medycznymi czy wypadkami drogowymi.

 I tak  przykładowo:

– jeden z sądów okręgowych zasądził na rzecz każdego z rodziców po 135 tys. zł zadośćuczynienia za śmierć syna, który zginął potrącony przez pijanego kierowcę

– Sąd Najwyższy uznał, że 50 tys. zł to za mało za śmierć matki (osierociła małe dziecko); w tej sprawie zasądzono 105 tys. zł zadośćuczynienia

–  80 tys. zł przyznał sąd rodzicom, których małoletnią córkę potrącił samochód. W wyniku obrażeń dziecko zmarło.

– 60 tys. zł otrzymała babcia za śmierć  dorosłego wnuczka, który razem z nią mieszkał i jej pomagał

– po 25 tys. zł otrzymali rodzice za śmierć córki na przejeździe kolejowym

Na tych kilku przykładach widać, że sądy nie przyznają tyle samo w każdej sprawie (a już na pewno nie po 250 tys. zł zawsze, w każdej sytuacji).

Przyznając zadośćuczynienie sąd bierze pod uwagę więzi rodzinne, wiek zmarłej osoby, fakt że osoba ta utrzymywała rodzinę lub dokładała się do jej utrzymania, stopień pokrewieństwa.

Pisząc pozew i wysuwając żądania przyznania zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej trzeba o tym pamiętać.

Chcesz otrzymywać więcej informacji związanych z prawami pacjenta? Zapisz się do newslettera.

Ten wpis został dodany środa, 8 stycznia, 2014 at 08:00 w kategorii Dochodzenie roszczeń. Możesz skorzystać z subskrybcji RSS 2.0, aby na bieżąco. Możesz dodaj komentarz, lub śledzić ten post.