Rozdział 8 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta wprowadził w artykułach 31 i 32  procedurę sprzeciwu wobec opinii albo orzeczenia lekarza.  Do niedawna byłam zadowolona, że taką procedurę wreszcie wprowadzono. Jest to wynik implementacji orzeczenia ETPCz w sprawie Tysiąc vs. Polska . Czy rzeczywiście sprzeciw będzie skuteczny? Prześledźmy procedurę.

Art. 31. 1. Pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy mogą wnieść sprzeciw wobec opinii albo orzeczenia określonych w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, jeżeli opinia albo orzeczenie ma wpływ na prawa lub obowiązki pacjenta wynikające z przepisów prawa.

2. Sprzeciw wnosi się do Komisji Lekarskiej działającej przy Rzeczniku Praw Pacjenta, za pośrednictwem Rzecznika Praw Pacjenta, w terminie 30 dni od dnia wydania opinii albo orzeczenia przez lekarza orzekającego o stanie zdrowia pacjenta.

3. Sprzeciw wymaga uzasadnienia, w tym wskazania przepisu prawa, z którego wynikają prawa lub obowiązki, o których mowa w ust. 1.

4. W przypadku niespełnienia wymagań określonych w ust. 3 sprzeciw jest zwracany osobie, która go wniosła.

5. Komisja Lekarska na podstawie dokumentacji medycznej oraz, w miarę potrzeby, po przeprowadzeniu badania pacjenta, wydaje orzeczenie niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia wniesienia sprzeciwu.

6. Komisja Lekarska wydaje orzeczenie bezwzględną większością głosów w obecności pełnego składu tej komisji.

7. Od rozstrzygnięcia Komisji Lekarskiej nie przysługuje odwołanie.

8. Do postępowania przed Komisją Lekarską nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

9. Przepisów ust. 1–8 nie stosuje się w przypadku postępowania odwoławczego w odniesieniu do opinii i orzeczeń, uregulowanego w odrębnych przepisach.

Art. 32. 1. W skład Komisji Lekarskiej wchodzi trzech lekarzy powołanych przez Rzecznika Praw Pacjenta z listy, o której mowa w ust. 2, w tym dwóch tej samej specjalności, co lekarz, który wydał opinię albo orzeczenie, o których mowa w art. 31 ust. 1.

2. Konsultanci krajowi, w porozumieniu z właściwymi konsultantami wojewódzkimi, opracowują raz w roku w terminie do dnia 30 marca, listę lekarzy w danej dziedzinie medycyny, którzy mogą być członkami Komisji Lekarskiej.

3. Z tytułu uczestnictwa w Komisji Lekarskiej lekarzowi przysługuje wynagrodzenie, które ustala Rzecznik Praw Pacjenta.

4. Koszty działania Komisji Lekarskiej są finansowane z budżetu państwa, z części będącej w dyspozycji Rzecznika Praw Pacjenta.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia, sposób działania Komisji Lekarskiej uwzględniając efektywność realizacji praw pacjenta.

Niejasności jest sporo.

Przede wszystkim brak jest sprecyzowania sposobu wnoszenia sprzeciwu. Podano tylko termin – 30 dni.

Czy do jego zachowania wystarczy nadanie listu na poczcie  bądź wysłanie maila na adres skrzynki mailowej Biura Rzecznika Praw Pacjenta? Jak powinien taki sprzeciw wyglądać, bądź czy pacjent ma obowiązek wraz ze sprzeciwem przesłać do Komisji Lekarskiej całość dokumentacji medycznej?

Sprzeciw wymaga uzasadnienia, w tym wskazania przepisu prawa materialnego, co dla wielu pacjentów będzie stanowiło ogromną przeszkodę. Nie wystarczy bowiem napisać, że „wnoszę sprzeciw na podstawie art. 31 i 32 ustawy o prawach pacjenta.” Rygor zwrotu pisma w przypadku braku uzasadnienia wydaje się być zbyt daleko idący.

Moim zdaniem wnioskodawca powinien być przynajmniej wezwany do uzupełnienia braków sprzeciwu.

Kolejna kwestia dotyczy dokumentacji medycznej – ustawa nie precyzuje, kto powinien ją dostarczyć Komisji – czy pacjent, czy może lekarz, który wydał zaskarżone orzeczenie. Może to Komisja powinna mieć możliwość wnoszenia o wydanie kopii dokumentacji lekarskiej, aby działać bez zbędnej zwłoki.

Ponadto lekarz, który wydał zaskarżone przez pacjenta orzeczenie zgodnie z przepisami ustawy może nawet nie wiedzieć, że pacjent nie zgadza się z jego opinią! Co więcej, jeżeli Komisja Lekarska w wyniku sprzeciwu zmieni ową opinię również nie ma obowiązku poinformować o tym lekarza.

Największą bolączką jednak jest fakt, że niewielu pacjentów ma świadomość istnienia możliwości zaskarżania orzeczeń lekarzy.

Jak sprzeciw będzie działał w praktyce zobaczymy za jakiś czas.

Ten wpis został dodany niedziela, 3 października, 2010 at 21:30 w kategorii Dla Lekarzy, Pacjencie poznaj swoje prawa. Możesz skorzystać z subskrybcji RSS 2.0, aby na bieżąco. Możesz dodaj komentarz, lub śledzić ten post.